Iedereen kent waarschijnlijk wel die ene ijverige klasgenoot op de middelbare school. Ik had er ook zo een. Voor het moeilijke proefwerk sloot zij zich avond na avond op in haar slaapkamertje. En maar leren. Nog eens leren. Zelfs een aantal oefentoetsen gemaakt.
Warempel, het noeste stampwerk betaalde zich uit in een klinkend cijfer. Zeker in vergelijking met al haar klasgenoten inclusief mezelf, die zonder uitzondering de voldoende niet haalden. Sommigen waren zelfs niet op het bewuste lesuur verschenen.
En het was juist dáárom dat de docent van dienst de vernietigende woorden sprak: ‘Deze toets tellen we niet mee.” De hele klas kreeg nog een kans.
Besloten voelde ze zich- in eerste instantie
Ik moest aan mijn ijverige klasgenoot denken toen de EU onlangs het Omnibus-pakket aankondigde. En later goedkeurde. Kort: de Corporate Sustainabilty Reporting Directive (CSRD), de Europese rapportageverplichting voor duurzaamheid wordt met twee jaar uitgesteld, de inhoud ervan vereenvoudigd en de scope versmald. Circa 80% van de bedrijven die eerder wel verslaggevingsplichtig waren, hoeven nu niet langer aan de CSRD te voldoen. Omnibus is de docent die een uitdagende toets verplaatst. En een stukje makkelijker maakt voor de leerlingen die niet hebben geleerd.
In dit licht denk ik aan die bedrijven die koploper zijn op het gebied van duurzaamheid. En vanuit een combinatie van intrinsieke motivatie en maatschappelijke gehoorzaamheid vol aan de slag zijn gegaan met de implementatie van deze nieuwe rapportagerichtlijn. Deze bedrijven hebben tijd geïnvesteerd om zich te verdiepen in de richtlijn, systemen opgetuigd om de benodigde en verplichte informatie te verzamelen en geld betaald aan kennis en menskracht om een dergelijke rapportage ook daadwerkelijk te publiceren. En te laten controleren door een onafhankelijk accountant.
Hoewel de administratieve kosten tussen de 0.004% tot 0.008% van de jaarlijkse omzet bedragen en de controlekosten tussen de 0.013% en 0.026%, zo becijferde EFRAG (European Financial Reporting Advisory Group), vormt de investering toch een taartpunt uit de begroting die eerder nog niet bestond. Waarschijnlijk ligt het percentage voor de vooroplopers nog een stukje hoger door het leergeld dat zij betaalden.
Ook wij als Milgro hebben ons verdiept in de wetgeving en wat die voor onze klanten gaat betekenen. We hebben digitale dashboards ingericht die ondernemingen helpen om hun afvalstromen en de milieu-impact daarvan inzichtelijk te maken én meteen toepasbaar in een jaarrapportage die voldoet aan de ESRS, de rapportagestandaard die onder deze wetgeving valt.
Vanuit de cynisch perspectief zou je kunnen stellen dat deze bedrijven - inclusief Milgro - zich bestolen zouden moeten voelen, zoals mijn klasgenoot zich destijds voelde. Aan de andere kant zijn de problemen in de wereld op het gebied van bijvoorbeeld klimaat, afval en mensenrechten er bepaald niet minder op geworden. Bovendien lijken deze ecologische en maatschappelijke trends zich binnen korte termijn niet ten positieve te keren, dus de noodzaak van een duurzamer bedrijfsleven blijft overeind. De urgentie wordt, met het verstrijken van de jaren, alleen maar groter.
Vanuit dit perspectief vertel ik mijn collega’s bij Milgro dat ons waardevolle werk echt geen weggegooid werk is. Ik vertel onze klanten dat hun duurzame voorsprong automatisch alleen maar groter wordt, nu de achterblijvers achter blijven. Ik vertel ze dat ondanks de wispelturigheid vanuit de politiek, bedrijven toch wel koers lijken te houden op duurzaamheid en hierin willen investeren. En tegen mijn oude klasgenoot zou ik willen zeggen dat haar inspanningen voor dat proefwerk uiteindelijk heus hun nut hebben gehad.
Waar het proefwerk over ging? Over afvalbeheer en de Ladder van Lansink, al sinds de jaren 80 een levend en actueel model in de circulaire economie.
